Апошнія два месяцы мы грэем косткі на эквадорскім узбярэжжы Ціхага акіяна. Маленькая гасцініца, у якой мы працуем, належыць эксцэнтрычнай амерыканцы на пенсіі. Дом поўны сабак, котак і пажылых экспатаў. Гэтае месца — перавалачны пункт для тых, хто пражыў шчаслівае працоўнае жыццё ў ЗША або Канадзе і нарэшце прыехаў шукаць сабе ціхі домік на беразе акіяна.
Калі старасць — гэта вынік жыцця, то тут ідэальны пункт назірання за фіналам усёй гісторыі. Тут можна ў дэталях разгледзець, якім чынам, паводле Букоўскі, «old dogs approaching the sun». Як па-рознаму ўсе крочаць, гарцуючы або спатыкаючыся.
Ёсць тыя, для каго пасля шасцідзесяці ўсё толькі пачынаецца. Гаспадыня месца — 70-гадовая жыццярадасная дама, якая заўсёды носіць лёгкі макіяж і рознакаляровыя штонікі. Яна пераехала ў Эквадор дзесяць гадоў таму, выкупіла зямлю, пабудавала гатэль і зрабілася галоўнай крыніцай інфармацыі для ўсёй акругі. Яна ведае, што ў яе ўзросце ўсё ўжо сыходзіць з рук, і відавочна атрымлівае ад гэтага асалоду. Яна сядзіць, адной рукой пагладжваючы самага тлустага і злоснага ката, у іншай трымаючы марозіва. У сумачцы ў яе пісталет па мянушцы Молі, а машынай яна кіруе так, быццам наперадзе яшчэ тры жыцці. Да гэтага на радзіме гаспадыня доўгія гады даглядала цяжка хворых мужа ды маці і, не зразумейце няправільна, пра іх страту ўспамінае з некаторай палёгкай.
Ёсць тыя, для каго старасць — проста яшчэ адзін жыццёвы этап, няхай і з большай колькасцю маршчын. Менеджарцы гатэля 58 гадоў, яна далікатная, бадзёрая, з цыгарэтай наперавес, кожны дзень яна чакае на тэлефанаванне ад мужа — аднавокага шахцёра-байкера з Юкана. Яны разам ужо 30 гадоў. «Ведаеш што? У мяне да гэтага часу дрыжыкі па ўсім целе, калі я пра яго думаю», — летуценным тонам закаханай маладзіцы распавядае мне яна. У яе апавяданнях не чуваць шкадавання пра страчаны час, але ёсць спакойнае чаканне заслужанага шчасця наперадзе.
Ёсць тыя, хто старасці вельмі чакаў - як свабоды. Свабоды ад працы і абавязкаў, як часу, што належыць табе аднаму. Такія людзі ўсё жыццё рыхтавалі плаўны пераход у Эдэм нябесны — з раю на Зямлі, заслужанага потам і крывёю. Але вось бяда: вольны час не падлягае растэрміноўцы і не назапашваецца на асабістым рахунку — аднойчы ён можа ўжо не спатрэбіцца. «Калі мы жылі ў Канадзе, увесь наш час сыходзіў на працу і шопінг, працу і шопінг. Мы так марылі нарэшце пачаць жыць для сябе!» — з французскім акцэнтам распавядае адна жонка. Яе муж згодна ківае галавой, пацвярджаючы, што шчасце нарэшце здарылася, і ідзе гатаваць абед. Жонка абнуляе вынік у «шарыках» і налівае сабе яшчэ віна. Дзень за днём карціна не змяняецца — муж гатуе ежу, жонка падлівае сабе яшчэ віна. Праз тыдзень час віна пачынаецца крыху пазней за сняданак, а тэмы для размовы ідуць па трэцім коле.